Św. Wincenty Pallotti
Św. Wincenty Pallotti żył w Rzymie w pierwszej połowie XIX wieku. Był zwyczajnym, pełnym gorliwości apostolskiej kapłanem, mężem wielkich pragnień i mistykiem zatopionym w Bogu. Stał się inspiratorem wielu dziejowych poczynań. Jego dążenie do ożywiania wiary i rozpalania miłości wśród członków Ludu Bożego przyjęło konkretną formę w Zjednoczeniu Apostolstwa Katolickiego, które powołał do życia w 1835 roku. Wincenty Pallotti urodził się 21 kwietnia 1795 roku, przy via del Pellegrino 130 w Rzymie. Był on trzecim z dziesięciorga dzieci Piotra Pawła Pallottiego i Marii Magdaleny De Rossi.
Rodzice
Rodzice Wincentego byli uczciwymi i szanowanymi ludźmi. W domu i wśród znajomych tworzyli ciepły rodzinny klimat. Wincenty mówił o nich: Bóg dał mi świętych rodziców. Jego ojciec prowadził cztery sklepy
w Wiecznym Mieście. Matka zajmowała się domem i dziećmi. Strzegła je przed zgubnymi wpływami świata, uczyła czynów chrześcijańskiego miłosierdzia. Była niezwykle bohaterska. W ostatnich miesiącach swego życia z wielką wdzięcznością, jak to mówiła: za Boże nawiedzenie, znosiła ciężką chorobę.
Szkoła
W czasach, gdy szkoła nie była obowiązkowa, o wykształcenie dzieci zabiegali rodzice i to oni decydowali o tym, czy posyłać je do szkoły, czy też nie. Pallotti miał to szczęście, iż rodzice zadbali o jego edukację i wykształcenie religijne, posyłając go od 1801 roku do pobliskiej szkoły powszechnej przy via Cappellari. W tym samym roku, zgodnie z panującymi zwyczajami, Wincenty przystąpił do pierwszej spowiedzi i do sakramentu bierzmowania. Mając zaś 10 lat, w 1805 roku, w sposób wyjątkowo uroczysty przyjął Komunię Świętą. W tym czasie przeniósł się również do szkoły ojców pijarów, którą ukończył dzięki solidnej pracy i modlitwie pozwalającej przezwyciężyć nawet kłopoty z łaciną.
Dzieciństwo
W dzieciństwie Wincenty odznaczał się wielką pobożnością. Posiadał on szczególny dar modlitwy – można go było często spotkać klęczącego przed Najświętszym Sakramentem. Modlił się z własnej potrzeby serca. Od wczesnych lat posługiwał przy ołtarzu jako ministrant. Bardzo kochał wszystkich ludzi. Często sprzedawał zdobyte za pracowitość w szkole nagrody, aby pieniądze oddać potrzebującym. Z otrzymywania nagród nigdy się nie pysznił – wszystko przypisując Bogu. Bez większych trudności podejmował posty, co niekiedy niepokoiło jego rodziców. Był bardzo uczynny. Matka jego wyznaje: Nigdy nie zrobił mi przykrości.
Kapłaństwo
W 1807 roku rozpoczął naukę w słynnym Kolegium Rzymskim, założonym przez św. Ignacego Loyolę, i w tym czasie zrodziły się w jego głowie poważne myśli o kapłaństwie. Pallotti chciał zostać kapucynem, ale z powodu wątłego zdrowia nie mógł zrealizować swego marzenia. Postanowił zostać kapłanem diecezjalnym. W 1811 roku przyjął tonsurę i w ten sposób wszedł w szeregi stanu duchownego. Kontynuował swoją naukę na uniwersytecie La Sapienza, gdzie zdobył podwójny doktorat – z filozofii i teologii. Dnia 16 maja 1818 roku w Bazylice św. Jana na Lateranie otrzymał święcenia kapłańskie. Dzień ten przeżył bardzo głęboko, o czym świadczą słowa zapisane w dzienniczku duchowym: Nieskończona dobroć naszego więcej niż Najdroższego Boga raczyła w sposób godny podziwu wynieść mnie do najszczytniejszego kapłaństwa.
Aktywne życie
W 1819 roku ks. Wincenty Pallotti rozpoczął pracę jako profesor teologii dogmatycznej i scholastycznej na uniwersytecie La Sapienza i kontynuował ją przez 10 lat. W tym czasie zakładał szkoły wieczorowe dla młodzieży, zaczynał być znany jako gorliwy kaznodzieja, rekolekcjonista, spowiednik i kierownik duchowy. Bardzo szybko utożsamiło się z jego osobą określenie: „apostoł Rzymu”. Głosił kazania nawet na placach Wiecznego Miasta. Jego słuchaczami byli przypadkowi przechodnie, którzy zatrzymywali się z ciekawości. Łatwo zdobywał serca słuchaczy. Trafiał do nich przez swoją prostotę, żarliwość i zapał. Był zawsze starannie przygotowany, promieniując świętością. Ulubionym tematem jego rozważań było Boże Miłosierdzie. Grzesznicy kruszyli się pod wpływem jego słów, ożywiała się wiara. Rekolekcje głosił do wszystkich: do notabli rzymskich, ludzi prostych, inteligencji, młodzieży. Był cenionym spowiednikiem. Spowiadał każdego, kto go o to poprosił, w tym także kardynałów i papieży. Wiele czasu poświęcał rzymskim seminarzystom, studiującym teologię i filozofię. Przez 13 lat był ojcem duchownym Rzymskiego Seminarium. Pallotti wiedział, jak niezmierny wpływ na rozwój życia religijnego wywiera osobista świętość kapłanów.
Dzieło życia – Zjednoczenie Apostolstwa Katolickiego
Już po święceniach kapłańskich ks. Pallotti bardzo pragnął nieść wszechstronną pomoc Kościołowi w ożywianiu wiary. Wiedział, że samo duchowieństwo nie podoła. Trzeba zjednoczyć ludzkie siły w ewangelizacji świata. Trzeba pozyskać dla potrzeb Kościoła wszystkich katolików świeckich i pogan. Dnia 9 stycznia 1835 roku ks. Pallotti otrzymał od Boga natchnienie, które go doprowadziło do założenia Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego. Trzy miesiące później, 4 kwietnia 1835 roku, powołał do życia dzieło Apostolstwa Katolickiego, gromadzące księży i świeckie osoby z zadaniem wciągania jak największej liczby ludzi w szerzenie i koordynowanie duchowej i materialnej pomocy dla bliźnich.
Śmierć
Dzieło Apostolstwa Katolickiego umocniło się i rozwinęło dopiero w XX wieku, stając się skutecznym narzędziem ewangelizacji o zasięgu światowym. Papież Pius XI dostrzegł wielkie znaczenie myśli Wincentego Pallottiego i wyraźnie to ukazał. Papież Pius XII nadał istniejącej w ramach dzieła wspólnocie księży i braci nazwę: Stowarzyszenie Apostolstwa Katolickiego. W roku 1950, dokładnie sto lat po śmierci, Wincenty Pallotti został zaliczony w poczet błogosławionych. Sobór Watykański II potwierdził główne jego myśli dotyczące apostolstwa powszechnego, czego wyrazem stała się kanonizacja Wincentego Pallottiego, której dokonał 20 stycznia 1963 roku błogosławiony obecnie papież Jan XXIII.